כל התרגומים

aż milknę
gdy CUD Twój cały śpiewa
i w duszę moją ciśnie
pochwalne hymny
dech mój zapiera

Spotykam siÄ™ z TobÄ…
w milczeniu
w zaskoczonym sercu
w moim ZDZIWIENIU

Je też przemieniaj

Dałeś nam Ziemię swoją
i pouczyłeś
by była kochana
Bliźniego postawiłeś niczym krzyż
i pouczyłeś
by był kochany

WOLNOŚĆ dałeś

by MIŁOŚĆ rozdała

Światło przenika Ziemię
- zimną Matkę Piękna
Życiodajne smugi
ogrzewajÄ… mokre korzenie

Już tańczą giętko łodygi
rodzą prędko liście
rozlewajÄ… siÄ™ soczystÄ… zieleniÄ…
pachnÄ…cym kwieciem

W górach Twojego Majestatu
wszystkie dzieła
głoszą UWIELBIENIE
Hojności Twojej

A miłość ze szczęściem się skrada
I miejsca bada
Gdzie by tu się rozgościć ...

Nie przyjdzie na skinienie palca
Raczej przyjdzie tak by serca zaskoczyć ...

I nie będą mogli uwierzyć że tak nagle teraz
Bez zapowiedzi i starań przychodzi -
odpowiedź na ich życia modlitwę ..

To jak spojrzałeś na mnie
To jak wciąż patrzysz
Oczarowało mnie ...
Gdy zobaczyłam Twe dłonie
Zapragnęłam by kiedyś mnie dotykały ...
Ciepłem głosu zadbałeś o moje bezpieczeństwo
Mogłam więc być sobą
I mogłam być piękna ...

Mówię ci przepraszam
tylko tyle...
nie umiem inaczej

pozwalam ci na niewiele
na to by odejść...
na to by zapomnieć...

to już wszystko
piękne wszystko
post factum

przepraszam
że otworzyłam drzwi
i nie pozwoliłam byś wszedł

nie tylko ty się bałeś...

Nazywasz mnie swojÄ… boginiÄ… ...
Mówisz o uwielbieniu ...
Przestajesz dotykać ...
Powściągasz wzrok ...

Niczym pasjonata
zaczytujesz siÄ™ w mojej duszy
Z niedowierzaniem
chłoniesz mój inny świat

I trochę przestajesz istnieć ...
Nieobecny ...

Czyżbyś szukał klucza do mego serca ?
Miły mój - proszę Cię - W A L C Z !

Ukochane
Drzewko szczęścia
Zaskakujesz mnie z nadejściem lata
Bujnym owocem…

Czym jesteÅ›, o drzewko
ZimÄ…
Czy tylko nieczułym drewnem
Pod ciężkim zimnym śniegiem?
Gdzie skrywasz zalążki
Dobroczynnej obfitości?
Gdzie źródło mych wiosennych marzeń?
Nic ich nie zapowiada
A jednak…

Segesta est oppidum pervetus in Sicilia, iudices, quo ab Aenea fugiente a Troia atque in haec loca veniente conditum esse demonstrant. Itaque Segestiani non solum perpetua societate atque amicitia, verum etiam cognatione se cum populo Romano coniunctos esse arbitrantur. Hoc quondam oppidum, cum illa civitas cum Poenis suo nomine ac sua sponte bellaret, a Karthaginiensibus vi captum atque deletum omniaque, quae ornamento urbi esse possent, ad Karthaginem sunt ex illo deportata.

Rozpalasz we mnie ognisko
Odchodzisz ...
Musi długo dogasać ...
Nie chcę mu pomóc
Nie chcę patrzeć na szary popiół...!
Nie chcę czuć pustki i tęsknoty
Za tym co było i może już nie być więcej

Nie chcę dawać Ci wszystkiego
Żeby wszystkiego nie stracić
Nie chcę mówić Ci wszystkiego
Nie warto ...

ChcÄ™ tego co i Ty-
Twej obecności i bliskości
Twej pamięci
Męskiej pasji
Twego zachwytu ...